Μοναχοί και μονές στην πρώιμη βυζαντινή Κωνσταντινούπολη Συγγραφή : Vankova Anna (4/6/2008) Μετάφραση : Πέτρακα Ελένη , Μπάνεβ Γκέντσο

1. Πηγές Οι πηγές για την ιστορία της πρώτης περιόδους του μοναχισμού στην Κωνσταντινούπολη είναι σχετικά ελλιπείς, συγκριτικά π.χ. με τις αντίστοιχες πηγές για την ιστορία του πρώτου αιγυπτιακού μοναχισμού. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο βασικές κατηγορίες πηγών. η πρώτη είναι τα λεγόμενα Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως, δηλ. έργα αφιερωμένα στη ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, και των μνημείων της. Τα έργα αυτά στην μορφή που έχουν διασωθεί σήμερα έχουν γραφτεί αρκετά αργότερα, όχι νωρίτερα από τον 10ο αι. Περιγράφουν μία τελείως φανταστική εικόνα για την ίδρυση/εμφάνιση του μοναχισμού, αναγωντας την ίδρυσή του στα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μέγα. Την πλήρη ανακρίβεια των στοιχείων που αναφέρονται στην παράδοση αυτή και την ανεδαφικότητα της άποψης αυτής που βασίζεται στα παραπάνω στοιχεία, απέδειξε στα τέλη του 19ου αι. ο Ζ. Παργκουάρ.1. Τη δεύτερη κατηγορία πηγών αποτελούν τα αγιογραφικά έργα. Η αξία τους έγκειται στο γεγονός τα έργα αυτά, κατά κανόνα, συντάσονταν σύντομα μετά τα περιγραφόμενα γεγονότα, αν κι η ιδιαιτερότητα του λογοτεχνικού αυτού είδους αποτυπώθηκε στην διαλογή του υλικού και την ερμηνεία ορισμένων από των ειδήσεων/πληροφοριών подбор материала и интерпретацию некоторых сведений2. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ο Βίος του Ισαακίου3 (6ος-8ος αι.), Βίος Δαλματίου και Φαύστου,4 Βίος Υπατίας,5 έργο του Καλλίνιου (μέσα του 5ου αι.), Βίος Αλεξάνδρου Ακοιμήτου6 (β΄ μισό του 5ου αι.) και του Μαρέλλου Ακοιμήτου Маркелла Акимита.7 Οι κάπως υπερτιμημένες πηγές, πολύτιμες πληροφορίες αναφέρουν οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Σωκράτης Помимо вышеперечисленных источников ценные (περ. 380-μετά το 434) και Σωζομενός (5ος). Για την συμμετοχή των μοναχών της Κωνσταντινούπολης στο εκκλησιαστικό-πολιτικό βίο της εποχής ενδιαφέροντα στοιχεία περιέχονται στις Πράξεις των συνόδων. 2. Η εμφάνιση του μοναχισμού στην Κωνσταντινούπολη Παρά τα αγιογραφικά στοιχεία, που τοποθετούν την εμφάνιση του μοναχισμού εδώ στην εποχή της βασιλείας του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α, ο μοναχισμός ως εμφανίστηκε στην πρωτεύουσα σχετικά αργότερα, επί βασιλείας του Κωνσταντίνου Β΄; δηλ. στα μέσα του 4ου αι. Τα πρώτα μοναστήρια ιδρύθηκαν στην Κωνσταντινούπολη χάρη στη δράση της Μαρθωνίας Марафония, οπαδού/υποστηρίκτριας του πατριάρχη Μακεδονίου Α’, μέτριου αρειανού умеренного арианина, και, συνεπώς; οι πρώτοι μοναχοί δεν ήταν ορθόδοξοι. Η επιρροή της Μαραθωνίας ήταν τόσο μεγάλη, που συχνά οι μοναχοί αυτοί ονομάζονταν μαραθωνιανοί. Μετά την καθαίρεση του Μακεδόνιου, οι οπαδοί του, μεταξοί αυτών και οι μοναχοί, αφού στερήθηκαν υποστήριξης, γρήγορα εξήλθαν από την ιστορικά γίγνεσθαι/ από την ιστορική σκηνή, παρότι μερικοί μοναχοί μακεδονίτες, καθώς και το μοναστήρι του λειτουργούσε στην πρωτεύουσα ακόμα ένα αιώνα еще спустя столетие. Η επόμενη προσπάθεια να ιδρυθεί μοναχισμός στην πρωτεύουσα συνδέεται με το όνομα του μοναχού Ισσαάκιου, уроженца Сирии, ο οποίος κατ’ εντολή του Θεού μετέβη στην Κωνσταντινούπολη να αγωνιστεί για την ορθοδοξία. Ο Ισαάκιος προείπε στον αυτοκράτορα Ουάλη/ Βάλεντα, που ξεκινούσε εκστρατεία κατά των Γότθων, ουράνοθεν τιμωρία, εάν δεν αλλάξει τη στάση του απέναντι στους ορθοδόξους. Αλλά ο αυτοκράτορας δεν άκουσε τα λόγια του Ισσάκιου Однако император не прислушался к словам Исаака, в котором он не признал монаха, потому что не было «ведь тогда там и следа монаха» (De st. Isaaci, 246). Επί Θεοδόσιου Α΄ ο Ισάακιος μεριμνά/ φροντίζει για την οικοδόμηση ενός μοναστηρίου και γίνεται αναγνωρισμένος αρχηγός / τίθεται αναγνωρισμένα επικεφαλής του μοναχισμού στην Κωνσταντινούπολη. Τα πρώτα μοναστήρια χτίστηκαν έξω από τα τείχη/ όρια της πόλης, στα περίχωρά της, καθώς και στην αντίπερα όχθη του Βοσπόρου — μονή «Руфиниан», μονή Ακοιμήτων. Στην αρχή της ιστορία του ο μοναχισμός της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν υπό την επιρροή των ιδεών του Ευσταθίου.8 - сведения для Евстафия Monasticism at this time was identified with the "charismatics" of the ancient church. This identification of monasticism with the "enthusiastic element" in the church led to some abuses, of which those around Eustathios of Sebastia (d. 380) are good example. Eustathios introduced monasticism into Asia Minor from Egypt. His followers became overzealous; they taught that marriage and meat-eating made salvation impossible; they were, in fact, advocating monasticism for all Christians. The Council of Gangra (343) condemned these over-enthusiastic practices. Για τους οπαδούς του Ευσταθίου, μεταξύ άλλων ήταν χαρακτηριστικό ότι οι μοναχοί ήταν σε ανοιχτή σύγκρουση/ αντιπαράθεση / αντιπολίτευση ως προς το θεσμό/αξίωμα του επισκόπου, και η αντιπολίτευση με την μία ή την άλλη μορφή ήταν είχε υποστηρίχτηκε την εποχή εκείνη από πολλούς μοναχούς στην ανατολή. Κι μάλιστα ο ίδιος ο Ισαάκιος και οι μοναχοί του υπήρξαν από τους βασικούς αντιπάλους του Ιωάννη Χρυσοστόμου, όταν ανέλαβε τον επισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Ο Ισσάκιος ήταν ένας από τους βασικούς τους επικριτές/ κατήγορους στη Σύνοδο παρά την Δρυν (Αύγουστος 403). Η ουσία της διαμάχης μεταξύ του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και του Ισαακίου, κατά τον Ζ. Νταγκρόν,9συνίστατο στην επιθυμία του Ιωάννη του Χρυσοστόμου να θέσει τους μοναχούς και τα μοναστήρια υπό τον έλεγχο του επισκόπου, υποχρεώνοντας τους να παραμείνουν πίσω από τα τείχη των μονών τους, περιορίζοντας τη δραστηριότητα τους μόνο στην προσευχή, χωρίς να μετέχουν στις θρησκευτικές και της πολιτικές διαμάχες της εποχής. 3. Ο μοναχισμός της Κωνσταντινούπολης τον 5ο-6ο αι.  Ο μοναχισμό της Κωνσταντινούπολης αυτή την περίοδο, όπως για μοναχισμό και σε άλλες περιοχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά την πρώιμη περίοδο της ανάπτυξης, χαρακτηρίζεται από πολυμορφία της υλοποίησης/πραγματοποίησης του ασκητικού ιδεώδους. Εδώ υπάρχουν κοινόβια μοναστήρια με επικεφαλής τον ηγούμενο, με τα δικά τους κτίρια και εκκλησίες. Αυτά τα μοναστήρια πλέον δεν βρίκσονται μόνο στην περιφέρεια αλλά και στην ίδια την πόλη. Σχετικά με τον αριθμό των μοναστηριών της Κωνσταντινούπολη μπορούμε να σχηματίσουμε κάποια εικόνα από τις υπογραφές των ηγουμένων / настоятелей στις πράξεις των συνόδων10, έτσι κάτω από την πράξη της συνόδου από το 536 υπάρχουν οι υπογραφές των ηγουμένων 73 μοναστηριών. Στην πρωτεύουσα υπήρχαν ήταν μικρές ομάδες μοναχών, που συγκεντρώνονταν γύρω από κάποιον ηγούμενο/αββά; οι ομάδες αυτές δεν χαρακτηρίζονταν για την μεγάλη τους διάρκεια /αντοχή στο χρόνο. Πολλοί μοναχοί ζούσαν κοντά σε /σε κάποια εκκλησία ή εξωκλήσι/ часовне, και απλώς ήταν «περιπλανώμενοι»; συμπεριλαμβανομένων και των όσων προσέρχονταν στην πρωτεύουσα από άλλες περιοχές. Σημείο τομή στην ιστορία του βυζαντινού μοναχισμού γενικά, και ειδικότερα του κωνσταντινουπολίτικου μοναχισμού, αποτέλεσαν οι αποφάσεις της Συνόδου της Χαλκηδόνας, το 451. Οι κανόνες της έθεσαν οριστικά τους μοναχούς υπό τον έλεγχο και την δικαιοδοσία του τοπικού επισκόπου, και απαγόρευσαν την ίδρυση μονής χωρίς την άδειά /ευλογία του. Πολύ νωρίς ο μοναχισμός της πρωτεύουσας άρχισε να βλέπει τον εαυτό του/συμπεριφέρεται ως προπύργιο της Ορθοδοξίας, για την προστασία της οποίας προέβαινε μαζί με τον επίσκοπο της πρωτεύουσας. Έτσι π.χ. οι πλειονότητα των μοναχών υποστήριζαν τον πατριάρχη Φλαβιανό και την ορθόδοξη παράταξη κατά την διάρκεια των γεγονότων 448-451, και τάχθηκαν κατά του Ευτυχίου/Ευτύχη. Κι αν οι μοναχοί πίστευαν ότι ο πατριάρχης υποστήριζε /ομολογεί αιρετικές απόψεις, όπως ήταν η περίπτωση του Νέστοριου, τότε γινόντουσαν αντίπαλοί του. Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με γυναικεία μοναστήρια από την εποχή εκείνη. Στις πηγές αναφέρεται / γίνεται μνεία μόνο για την κοινότητα της αγ. Ολυμπιάδας, αλλά είναι δύσκολα να πει κανείς κατά πόσο ήταν μοναστική κοινότητα. Στο βαθμό που ηγουμένισσες γυναικείων μοναστηριών δεν συμμετείχαν στις συνόδους και τα λοιπά γεγονότα της εκκλησιαστικής ζωής, τα ονόματά τους δεν περιλαμβάνονται στις υπογραφές των ηγουμένων των μονών κάτω από τις συγκεκριμένες ή άλλες εκκλησιαστικές πράξεις. 4. Η Μονή Ακοιμήτων Ο ιδρυτής της μονής ήταν ο/κάποιος Αλέξανδρος, ο οποίος καταγόταν / του οποίου η γενέτειρα ήταν ένα από τα νησιά κοντά στις ακτές της Μικράς Ασίας. Έλαβε την παιδεία/σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου για ένα χρονικό διάστημα υπηρέτησε σε δημόσια υπηρεσία. Στη συνέχεια πήγε στη Συρία, όπου εκάρη μοναχός και ακολούθους έγινε επικεφαλής της μοναστική κοινότητας. Ο Αλέξανδρος προσπαθούσε όσο τον δυνατόν ακριβέστερα να εκτελεί τις ευαγγελικές προσταγές, δίδασκε τους οπαδούς του να στηρίζονται πλήρως στην Πρόνοια, κήρυττε απόλυτη πενία /φτώχειας, και προσπάθησε όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ακρίβεια για να εφαρμόσει τα λόγια του Θεού "να προσεύχεστε αδιάκοπα". Ο Αλέξανδρος όρισε για τους μοναχούς του ειδικό κανόνα προσευχής Έχει επιβληθεί για τη prayerful μοναχοί ειδικού κανόνα - molitvosloviya 24, 12 την ημέρα και 12 τη νύχτα, με λίγο χώρο για τις αναγκαίες υπόλοιπο σώμα (σε μετάφραση από τα ελληνικά akoimetoi σημαίνει "neusypayuschie"). Αλέξανδρος και οπαδούς του κατά τη διάρκεια της υλοποίησης των ιδεών τους συχνά έρχονται σε σύγκρουση με τις αρχές. Περίπου 420 πόλη (Janin, CP, 16), ή 425 δ. (Dagron, Vie Μαρ, 272) ήταν επικεφαλής της ομάδας των μοναχών έφτασαν στην πρωτεύουσα, και εγκαταστάθηκε κοντά στην Εκκλησία του Αγίου. Mines. Εδώ αρχίζουν να σμήνος με τους μαθητές, κυρίως μοναχοί konstantinopolskih μοναστήρια στρατολογημένος ο τρόπος ζωής και οι καινοτομίες που έφερε στη μοναστική προσευχή πρακτική. Δραστηριότητες Αλεξάνδρα, πολύ γρήγορα συναντήθηκε με την έλλειψη και την αντιπολίτευση να εκκλησία αρχές, από τον καθεδρικό ναό, ήταν επιφορτισμένη με messalianstve και καταδικαστεί. Αλέξανδρος αναγκάστηκε να πάει στην εξορία, για τον τρόπο με τον οποίο μαζί με τις μοναχές είχαν σοβαρά χτυπημένο από κιν, παρότρυναν Bishop Halkidonskim. Ηγούμενος κοντινό μοναστήρι "Rufinian" Ipaty τους παρείχε καταφύγιο, και σύντομα κέρδισε ο Alexander favor Empress Pulherii. Αλέξανδρος παρέμεινε στην περιοχή που γειτνιάζει με την Κωνσταντινούπολη και ίδρυσε ένα μοναστήρι στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου σε τόπο Gomon, όπου σύντομα πέθανε. Ο διάδοχός της, John έλαβε Filofeya γενναιοδωρία και μεταφέρθηκε στο μοναστήρι ανήκει σε ένα μικρό κτήμα Irineon, που επίσης βρίσκεται στην ασιατική ακτή, τη Μέση Bosfore. Με το διάδοχό του Αλεξάνδρου τους καθιερωμένους κανόνες της μοναστικής ζωής έχουν σημαντικά χαλαροί. Έτσι συνεχή λατρεία επιβίωσε, αλλά τώρα έχει χωριστεί σε τρεις "αλλαγή" για οκτώ ώρες, καθένας από τους οποίους διαπράχθηκαν από μετατρέπει το ένα τρίτο των μοναχών. Η εγκυρότερη Μητέρα Superior της μονής ήταν μαθητής του Αλεξάνδρου και πριν την τριτη akimitov Markell Akimit, οδήγηση ενός μοναστηριού περίπου 40 χρόνια. Αυτός θα φέρει δόξα ως σταθερό wrestler με Αιρέσεως, οπότε ήταν μια εξέχουσα συμμετέχοντα στον αγώνα κατά της Evtihiya, στο 448, έθεσε την υπογραφή του υπό τις πεποιθήσεις του, και περίπου 470 πόλη μαζί με τον πατριάρχη Gennady I οδήγησε πομπή των μοναχών να αποτραπεί ο διορισμός arianina Patrick, Aspara γιο, τον Καίσαρα και κληρονόμος θρόνο. Lifestyle akimitov διέθετε προφανές μαγνήτης, τόσο η ίδρυση νέων μοναστηριών συχνά στράφηκαν στη μνήμη του Αγίου. Marcaillou να στείλει μοναχών, καθώς και εκείνες που τίθενται σε νέα μοναστήρια akimitov παράδοση, και κυρίως - της συνεχούς λατρείας. Το πιο διάσημο από αυτά τα μοναστήρια έχουν ήδη εξευγενισμένης σε μια διαφορετική εποχή Studiysky μοναστήρι. 5. Το μοναστήρι Dalmata. Το μοναστήρι βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης στο ανατολικό τμήμα της πόλης Psamafiya τρίμηνο. Αυτό ήταν το πρώτο μοναστήρι της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα αγιογραφικό δεδομένα, τουλάχιστον, τον πρώτο Ορθόδοξο μοναστήρι, που ιδρύθηκε στην πόλη του Αγίου 382. Ισαάκ, αλλά το όνομά της από το όνομα, έλαβε την πρώτη του μαθητή και διάδοχό του για να διαχειριστεί το μοναστήρι - Dalmata, η οποία αφορά το ύψος της δόξας και ένα μοναστήρι. Dalmatov ήταν αξιωματικός της αυτοκρατορικής φρουράς, και περίπου 383 πόλη έγινε μαθητής του Αγίου. Ισαάκ, εν μέρει διανεμηθεί την ιδιοκτησία τους φτωχούς, και εν μέρει επένδυσαν τα δικά του κεφάλαια για την επέκταση της διάταξης και ένα μοναστήρι. Μετά τον θάνατο του Ισαάκ πόλη περίπου 406 Dalmat έγινε ο διάδοχός του και ένας από τους πιο επιφανείς μοναχών στο πρώτο τρίτο V., Αν εντός σαράντα οκτώ χρόνια να μην επεκταθεί πέρα από τους τοίχους του μοναστηριού. Στο όνομα των πηγών Dalmata συνοδεύεται φόρμουλα "αρχιμανδρίτης και ekzarh konstantinopolskih μοναστήρια». Ο τίτλος αυτός, προφανώς, είχε καθιερωθεί και για τον διάδοχό Dalmata, επειδή Θα συνοδεύει η υπογραφή των δύο από αρχιμανδρίτης μοναστήρι της πόλης των 518 και 536 πόλη που να δείχνει ότι το μοναστήρι ήταν θεωρείται πρώτος μεταξύ άλλων konstantinopolskih μοναστήρια, και η πρύτανη - εποπτεύει την πρωτεύουσα μοναχούς. Μόνο ο αγώνας κατά της Nestoriya Dalmata αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το μοναστήρι τους τοίχους. Κατά τη διάρκεια Efesskogo καθεδρικό ναό Κύριλλος Αλεξανδρείας να αρχιμανδρίτης έστειλε επιστολή ζητώντας βοήθεια. Dalmatov επικεφαλής konstantinopolskih μοναχοί πήγαν να Θεοδοσίου ΙΙ, αναγκάζουν το κόμμα να ακούσουν antinestorianskuyu. Η αποστολή αυτή ήταν μια επιτυχία. Dalmata επιτυχία, που πέθανε το 438 έγινε ο γιος του Favst. 6. Το μοναστήρι Rufinian (επίσης γνωστό ως το Μοναστήρι του Αγίου. Ipatiya). Ήταν βρίσκεται νότιο-ανατολικά της Χαλκηδόνας στην περιοχή, πήρε το όνομά του για λογαριασμό του Νομάρχη praetor Rufina, που χτίστηκε εδώ ιδίως, την εκκλησία και μοναστήρι, το οποίο κατοικείται από αιγυπτιακή μοναχούς. Μετά τη δολοφονία στην πόλη της αιγυπτιακής 395 μοναχούς επέστρεψε στην πατρίδα τους, καθώς και μοναστήρι prostoyal ακατοίκητο για πολλά χρόνια. Τότε περίπου. Δ. 400 Ipaty εγκαταστάθηκαν εδώ με δύο φοιτητές. Το μοναστήρι γρήγορα μεγάλωσε και έγινε ένα από τα πνευματικά κέντρα της έλξης, Στ.. Ipatov τιμά ιδιαίτερα στο δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένων Αυτοκράτορα Θεοδόσιο II. Στο μοναστήρι πήρε το καταφύγιο που ονομάζεται Long (ή μακροχρόνια) αδελφοί, να απελαθεί από την Αίγυπτο για origenistskie στις απόψεις του Αρχιεπισκόπου Feofilom. Ένας από τους αδελφούς, αμμώνιο, πέθανε και θάφτηκε εδώ. Επίσης έμεινε Στ. Σάββα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την πρωτεύουσα. Στ. Ipaty φήμη ως αδιάλλακτος αντίπαλος Νέστορα, ακόμη και πριν από την εμφάνισή του στις konstantinopolskoy υπηρεσία. Ηγούμενος πέθανε το 446 Δ.