Για τον παπα-Ρωμανίδη, «προφήτη της Ρωμιοσύνης»[Aπό τις περιπέτειες του κ.Γιώργου Μεταλληνού]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Ηκρατική Εκκλησία δεν απευθύνει την ακατάσχετη θαυματολογία της μόνο σε κουτές γριές ή σε διαταραγμένα πρόσωπα, που παρηγορούνται με τις πλαστικές σαγιονάρες αγράμματων καλόγερων και με τις ανεξάντλητες μεθύστερες προφητείες του ανώμαλου μίσους τους κατά των Τούρκων. Επιστρατεύει «μορφωμένους» κληρικούς για να μην ξεπέσει ολότελα στην καλογερίστικη σολομωνική. O κ.Γιώργος Μεταλληνός και ο Ναυπάκτου Ιερόθεος είναι οι αποθησαυριστές και ερμηνευτές του αποστάγματος των θεολογικών ρημάτων του πρωτοπρεσβύτερου και Θεολόγου Γιάννη Ρωμανίδη, με δυο βιβλία τους («..Ο προφήτης της Ρωμιοσύνης..» κλπ).  Ο μεν πρώτος καταδεχόταν να δημοσιεύονται άρθρα του, στα αποκρυφιστικά ακροδεξιά έντυπα του Μιχαλόπουλου, δίπλα στις ακατανόμαστες εκβιαστικές χυδαιότητες του εκδότη κατά κληρικών και ο δεύτερος, ήταν λαϊκός ιεροκήρυκας του Καλλίνικου Πούλου, μητροπολίτη Έδεσσας, διορισμένου δυο μήνες μετά το πραξικόπημα του 1967 με αντικανονικές διαδικασίες από τη Χούντα. Ο Πούλος είχε ξεκινήσει ως δεξί χέρι επί Κατοχής του αποκτηνωμένου δεσπότη Ιερόθεου του Μεσολογγίου και του αντάξιου διαδόχου του Θεόκλητου.  Αν συνυπολογίσουμε πως ο Ναυπάκτου τελείωσε το Γυμνάσιο στο Αγρίνιο, τότε το όνομα Ιερόθεος που φέρει αποκτά κάποια άλλη διάσταση και θα ήταν χρήσιμο να τον ρωτούσαν ποια είναι η γνώμη του για τον φασίστα Ιερόθεο της Αιτωλοακαρνανίας.

Αν αυτά τα περιβάλλοντα μαθητείας, αναδεικνύουν ενάρετα πρόσωπα, ας το κρίνει ο αναγνώστης.

Στον πρόλογο της έκδοσης του κ.Ιερόθεου σημειώνεται: «Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης …. ανέπτυσσε την αξία της Ρωμηοσύνης από θεολογικής, πολιτιστικής και ιστορικής πλευράς. …».  Βιογραφικός του ύμνος έχει επίσης διοχετευθεί στο επώνυμο λήμμα της Βικιπαίδεια, το οποίο κανείς δεν έχει φροντίσει να συμπληρωθεί με ανεπιθύμητες πληροφορίες που αποσιωπούνται (ποιος ενδιαφέρεται;), όπου διαβάζω και τα εξής: «Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ι. Ρωμανίδης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους θεολόγους του 20ού αιώνα και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας, … Η εκλογή του για την Έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε στις 12 Ιουνίου 1968, αλλά δεν διωρίζετο, διότι κατηγορείτο ως ‘κομμουνιστής’. Τελικά ο διορισμός του έγινε το 1970″.

Από πού προέκυψαν οι υποψίες του κομμουνιστικού χρώματος του Ρωμανίδη, δεν καταδέχεται να μας πει το άρθρο, που αποφεύγει να διευκρινίσει πως όχι μόνο στο έτος εκλογής του αλλά και στο έτος του διορισμού του τυραννούσε το δικτατορικό καθεστώς, που φαίνεται πως μετά πείστηκε για την εθνικοφροσύνη του Ρωμανίδη, αν αυτή ήταν η αιτία  της καθυστέρησης και όχι οι ενδοθεολογικές επαγγελματικές και φατριαστικές αντιζηλίες (το πιθανότατο). Όμως το πόσο αριστερόφρων ήταν θα το δούμε παρακάτω μαζί με μια γελοία προσπάθεια του κ.Μεταλληνού να τον παρουσιάσει αυτή τη φορά ως σοσιαλίζοντα Δημοκράτη. Προτού συνεχίσω να επισημάνω πως το άρθρο της Βικιπαίδεια δεν αναφέρει τίποτα για το αν ο Ρωμανίδης υπήρξε έγγαμος, όπως φαίνεται, αφού δεν έγινε ποτέ του αρχιμανδρίτης. Νομίζω πως είχε μεν παντρευτεί, αλλά είχε ως κληρικός μετά διαζευχθεί, ατυχία που στους υποκριτικούς κύκλους της Εκκλησίας θεωρείται βλακωδώς ως παράπτωμα. Δεν τα αναφέρω αυτά για να μειώσω τον πρωτοπρεσβύτερο, άγαμος ή έγγαμος δεν λέει από μόνο του απολύτως τίποτα για το ήθος των ανθρώπων, απλά αν είχε διαζευχθεί και αυτό κρύβεται από τους συναξαριστές του, δείχνει άλλη μια υποκρισία που υπάρχει στο χώρο αυτό, ο οποίος σβήνει όποιο γεγονός δεν τον συμφέρει και κόπτεται υποκριτικά για την «χριστιανική οικογένεια», που ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως «συνέζευξε» αδιαχώριστα κι ας καλπάζουν τα διαζύγια των «ευλογημένων» γάμων, όταν σύμφωνα συμβίωσης ευτυχούν!

Ο Ρωμανίδης  λοιπόν ήταν υποψήφιος βουλευτής (1977) της απροκάλυπτα φασίζουσας βασιλοχουντικής «Εθνικής Παράταξης», γεγονός που το εξωραϊστικό άρθρο της wikipedia το κρύβει και καλό θα ήταν αυτό το στοιχείο να προστεθεί στο λήμμα. Αιχμή του μαύρου της δόρατος ήταν η νεολαία της η Ε.Ν.Ε.Π. («Ελληνική Νεολαία Εθνικής Παράταξης»), με δεκάδες τοπικές οργανώσεις, που ολοκάθαρα προπαγάνδιζε τον Εθνικισμό, μέσα από το περιοδικό «Κίνημα». Βιτρίνα της η Ε.Π. είχε τους Στέφανο Στεφανόπουλο, πρωθυπουργό της αποστασίας του 1965 και κόντε Θεοτόκη, τέως υπουργό της ΕΡΕ και της ΝΔ. Απλή ανάγνωση των εφημερίδων της προεκλογικής περιόδου της 20ης Νοεμβρίου 1977, από τον «Ελεύθερο Κόσμο» μέχρι την «Ελευθεροτυπία» και των περιγραφών των προεκλογικών συγκεντρώσεων του Στεφ-Στεφ στο θέατρο Μινώα, της εισόδου  του στην Πάτρα και των ομιλιών του (12 και 13.11) στην Αμαλιάδα και στον Πύργο, όπου εμφανίστηκαν μεταφερόμενοι οπαδοί με ρόπαλα κλπ, μετατρέποντας την κεντρική πλατεία του Πύργου σε πεδίο μάχης, αποδεικνύει τι ήταν  η ΕΠ. Στιλέτα, αλυσίδες, σιδερένια αιχμηρά αντικείμενα, πέτρες χρησιμοποιήθηκαν από τους πρόδρομους της Χ.Α. στις επιθέσεις στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, με τραυματισμούς πολιτών. Ανάλογα επεισόδια έγιναν την ίδια ημέρα και στη Ζάκυνθο. Η υποψηφιότητα του Ρωμανίδη στην Α΄ Θεσσαλονίκης με την «ακροδεξιά» (έτσι την ανακοίνωσε η θεσσαλονικιώτικη «Μακεδονία» της 21.10.1977, αλλά φαίνεται πως ο Ρωμανίδης δεν τη διάβασε και συνέχισε να πιστεύει πως είναι υποψήφιος σοσιαλιστικού δημοκρατικού κόμματος), τον συστέγαζε στο ίδιο ψηφοδέλτιο με πρόσωπα όπως ο πρώτος σε σταυρούς (1195) Οδυσσέας Τόσκας (ο Ρωμανίδης ήλθε 4ος με μόλις 407), που συμπτωματικά πέθανε φέτος. Στο ναζιστικό Στόχο (5.3.2015) μπορεί κανείς να διαβάσει «ΧΑΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟ, ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗ …Πέθανε …ο Τόσκας Οδυσσέας, … πρόεδρος της Βασιλικής Ένωσις …(sic, το ‘ελληνόψυχο’ ορθογραφικό λάθος επαναλαμβάνεται δυο φορές!). Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Ελληνόψυχου και μεγάλου φίλου του «Στόχου».

Στις 14.11 ο Γεώργιος Ράλλης είχε καταγγείλει το κόμμα Ρωμανίδη ως «κόμμα της ακροδεξιάς, αναβίωση του χουντισμού, κατευθυνόμενο από φανατισμένα στελέχη της δικτατορίας». Για να μην μακρηγορώ όμως να καταλήξω με την υπενθύμιση πως στα τέλη του 1978, είχε πάει στα κεντρικά γραφεία της νεολαίας (Ακαδημίας 64) η Δέσποινα Παπαδοπούλου μεταφέροντας την απαίτηση του άντρα της να μετονομασθεί η ΕΝΕΠ σε Νεολαία Γεωργίου Παπαδοπούλου.

Ο «σοφός» «προφήτης», ο οποίος, ακόμη κι αν πιστέψουμε πως ήταν πολιτικά βλαξ, ποτέ του δεν εφάρμοσε τη μετάνοια που κήρυττε και ποτέ του δεν απολογήθηκε για τη συμμετοχή του σε αυτό το ακροδεξιό συνονθύλευμα, όταν ας πούμε το πήρε χαμπάρι. Να σημειώσω άλλωστε πως ήξερε πως δεν είχε το δικαίωμα να συμμετέχει σε κανένα κόμμα, κανονικά έπρεπε να είχε καθαιρεθεί και αφοριστεί, διότι οι Ιεροί Κανόνες δεν επιτρέπουν στους κληρικούς να πολιτεύονται (στ΄, πγ΄ και πα΄, Αποστολικοί Κανόνες, ζ΄ κανόνας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και σχόλια επ’αυτών αγ. Νικόδημου Αγιορείτη). «…Πρεσβύτερος… κοσμικάς φροντίδας μη αναλαμβανέτω· ει δε μη, καθαιρείσθω»,  «ου χρη … πρεσβύτερον καθιέναι εαυτὸν εις δημοσίας διοικήσεις, … Ή πειθέσθω .. ή καθαιρείσθω»,  «πρεσβύτερος, … στρατείᾳ σχολάζων και βουλόμενος αμφότερα κατέχειν, ρωμαϊκὴν αρχὴν και ιερατικὴν διοίκησιν, καθαιρείσθω» και ο καταπέλτης καν. ζ΄της Δ΄Οικ. ορίζει και ανάθεμα: «Τους άπαξ εν Κλήρω τεταγμένους …ωρίσαμεν μήτε επί στρατείαν, μήτε επί αξίαν κοσμικήν έρχεσθαι. Ή τούτο τολμώντας, και μη μεταμελουμένους ώστε επιστρέψαι επί τούτο, ό διά Θεόν είλοντο, αναθεματίζεσθαι». Δάσκαλε που δίδασκες δηλαδή, όχι μόνο στο ουσιαστικό κομμάτι της απόλυτης αντίθεσης του κόμματος Ρωμανίδη με τις ευαγγελικές αρχές, αλλά και στο τυπικό της τήρησης των Ι.Κανόνων, που για την Ορθοδοξία έχουν μεγάλο κύρος.

Ο πρωτοπρεσβύτερος και επίσης καθηγητής κρατικής Θεολογικής Σχολής Γιώργος Μεταλληνός, για να καλύψει τον Ρωμανίδη, δεν διστάζει να κάνει το μαύρο άσπρο, να αλλάξει ημερομηνίες και να πει παραμύθια, στο σχετικό βιβλίο του: «Με την πτώση των συνταγματαρχών, η Ελλάδα απέκτησε μια προσωρινή κυβέρνηση. Ήταν όμως περίοδος αντιποίνων (sic). Κηρύχθηκαν εκλογές. Αντιχουντικοί βασιλικοί πλησίασαν το π. Ρωμανίδη ζητώντας του να γίνει υποψήφιος του κόμματός τους (Εθνική Παράταξη). Μη όντας βασιλικός ο π. Ρωμανίδης, αλλά δημοκράτης, αρνήθηκε. … Παρ’ όλα αυτά ο π. Ρωμανίδης είδε το όνομά του να συγκαταλέγεται μεταξύ των υποψηφίων του παραπάνω κόμματος στις εφημερίδες. Έστειλε τότε τηλεγράφημα στον αρχηγό του κόμματος, ζητώντας να διαγραφεί το όνομά του. Τότε μέλη του κόμματος προσπάθησαν να τον συγκινήσουν, λέγοντας ότι το κόμμα θα πληγωνόταν, αν επέμενε στην απάλειψη του ονόματός του. Το αποτέλεσμα ήταν να κατέλθει ως υποψήφιος, αφού ο αρχηγός του κόμματος τον διαβεβαίωσε ότι παραμένει σοσιαλιστής (sic) και δεν είχε ποτέ μεταβάλει την πολιτική ιδεολογία του, από την εποχή που αυτός ήταν συνάδελφος (sic, ορολογία ενός καθηγητή!) του Γ. Παπανδρέου και μέλος της κυβερνήσεώς του». Βέβαια στη βιασύνη του να κουκουλώσει τις πομπές του φίλου του, τον οποίο παρουσιάζει περίπου ως έναν ηλίθιο που θεωρούσε «σοσιαλιστή» έναν διάσημο, υπόλογο για εκ δεξιών πολιτική προδοσία του Κέντρου, ενεργούμενο του παλατιού, τον βουτυρομπεμπέ γιό της κυρα Φανής, παλαιοκομματικό μεγαλοαστό, που βρέθηκε στα 1977 αρχηγός-βιτρίνα του χουντικού κόμματος, ο πανεπιστημιακός (!) κ.Μεταλληνός (που παρουσιάζει την ημιτελή «κάθαρση» των εγκλημάτων της Χούντας ως «αντίποινα»! ), «ξεχνάει» πως αυτά δεν συνέβησαν το 1974, όπως τα έζησε, τα «ξέχασε» και τα περιγράφει ο ερευνητής το 2003 με δραματικό τόνο, αλλά το 1977. Ο κ.Μεταλληνός που λέει αυτές τις επιεικώς ανακρίβειες (δεν είναι η πρώτη φορά που λέει, ας τα πούμε, ψεματάκια, μερικοί θα τα έλεγαν ψεματάρες), με προχειρότητα η οποία δεν τιμάει την καθηγητική του ιδιότητα, ξέρει πολύ καλά πως ο Ρωμανίδης είχε επισύρει την οργή του φοιτητικού κόσμου με αφορμή το πανεπιστημιακό άσυλο (κινδυνολογούσε πως θα γίνονται ατιμώρητα  βιασμοί στα Πανεπιστήμια), πως είχαν γίνει επεισόδια εναντίον του και εναντίον μιας βοηθού του και πως ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά και το ότι ήταν υποψήφιος και που ήταν υποψήφιος, πως το όργανο της Χούντας, ο  «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου πρόβαλε προκλητικά με φωτογραφίες κλπ την υποψηφιότητά του (νομίζω μάλιστα με περιβολή λαϊκού-φωτ), πως ούτε ανήλικος ήταν ούτε είχε το ακαταλόγιστο, απλά οι αγιογράφοι του κάνουν αυτό που κάνουν συστηματικά οι ορθόδοξες αγιογραφίες, που παρουσιάζουν κακούργους βυζαντινούς αυτοκράτορες ως αγίους, αποσιωπούν και πλαστογραφούν.

Φαίνεται πως ο «σοφός» Ρωμανίδης είχε σοβαρό πρόβλημα να αντιληφθεί τι γινόταν στον περίγυρό του, εκτός κι αν είχε λόγους να μην το «αντιλαμβάνεται». Ένα άλλο γεγονός το επιβεβαιώνει. Διαβάζω σε έντυπο της Μητρόπολης Ναυπάκτου μια ομιλία, για την οποία μετά από τις φοβερές αποκαλύψεις, 22 μήνες αργότερα, σε βάρος του μνημονευόμενου εκεί Παντελεήμονα Μητρόπουλου, θα έπρεπε να είχε γραφτεί κάποια δικαιολογία, επανόρθωση ή συγνώμη από τη Μητρόπολη και από το διακεκριμένο ομιλητή ιερέα και όχι να επικρατήσει η απόλυτη σιωπή: «Ι.Μητρόπολις Ναυπάκτου, ‘Εκκλησιαστική Παρέμβαση’- Τεῦχος 174 – Ἰανουάριος 2011. Ἀφιέρωμα στὸν π. Ίωάννη Σ.    Ρωμανίδη: Ὁ διδάσκαλός μου ..:

…τοῦ Πρωτοπρ. π. Στεφάνου Αβραμίδη, Γραμματέως τής Συνοδικής Επιτροπής επί τών Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικών Σχέσεων…Αλλά επιστρέφω στόν πατέρα Ιωάννη. Τέταρτο κοινό στοιχείο ήταν η σχέση μας μέ τήν Ι. Μονή Μεταμορφώσεως τής Βοστώνης. Τό 1958 ήλθε στή Βοστώνη καί φιλοξενείτο στήν Σχολή ο Μοναχός Παντελεήμων Μητρόπουλος, ο οποίος παρ’ όλο πού ήταν Αμερικανός είχε μεταβεί στό Αγ. Όρος όπου εκάρη Μοναχός στή Ρωσική Ι. Μονή τού Αγ. Παντελεήμονος αλλά καί αποτέλεσε μέλος τής συνοδείας τού Οσίου Ιωσήφ τού Σπηλαιώτου. Μετά από δύο  χρόνια, μέ τήν ευλογία τού τότε Επισκόπου Βοστώνης Αθηναγόρου καί μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Θυατείρων καί Μ. Βρετανίας, ίδρυσε κοντά στή σχολή Ι. Μονή επ’ ονόματι τής Θείας Μεταμορφώσεως. Τό Μοναστήρι έγινε πόλος έλξεως γιά πολλούς ιεροσπουδαστές, ανάμεσα στούς οποίους καί εγώ ο υποφαινόμενος. Κάθε Πέμπτη απόγευμα καί τίς Κυριακές μετά τή Θ. Λειτουργία επισκεπτόμουν τήν Μονή. Εκεί σέ ένα ξεχωριστό κελλί φιλοξενείτο η γερόντισσα Μητέρα τού π. Ιωάννου, η Γιάγια-Ρωμανίδη ….. Έτσι, στό Μοναστήρι βρίσκαμε συχνά καί τόν π. Ιωάννη πού ερχόταν νά επισκεφθεί τή μητέρα του…».

Που είχε εμπιστευτεί τη μάνα του ο Ρωμανίδης, σε ποια μονή σύχναζε και ο ίδιος; Αν ένας φωτισμένος άνθρωπος του Θεού, καθηγητής Πανεπιστημίου και πρωτοπρεσβύτερος, με τόσο κύρος στην Εκκλησία, ένας «προφήτης της Ρωμιοσύνης» που μπορεί να προβλέψει τα μελλούμενά της και δεν βλέπει σε τι σκουπιδότοπο έχει εμπιστευτεί τη γριούλα μάνα του (τα εκθέσαμε αυτά τα ανατριχιαστικά στην «Ιστορία ενός μοναχού»-4.1), ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τι γινόταν στον ιερό οίκο ανοχής-Γηροκομείο, ώστε να υπερασπιστεί τους αθώους μοναχούς που υπέκυπταν στις ομοφυλοφιλικές ορέξεις του οσίου ηγούμενου, ο οποίος τους έπειθε σαν νυμφομανείς ευσεβείς Ρωσίδες, με χωρία από την Π.Διαθήκη, πως η υποταγή τους στις ορέξεις του ήταν θεάρεστες (!), τότε ποιά είναι η θεολογική εγκυρότητα αυτού του ανθρώπου και ποια η σοβαρότητα όσων τον αγιογραφούν;

Αυτά που ήθελε να βλέπει ο Ρωμανίδης προκύπτουν από μια επιστολή του την οποία δημοσίευσε ο κ.Γιώργος Μεταλληνός: «…Πάντως ο μοναχός Παντελεήμων δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Έχει βγάλει καλό αμερικάνικο πανεπιστήμιο – και πολύ μορφωμένος και δυνατό κεφάλι. Γυρίζει με τα ράσα του και με τα γένια του και με όλα. Φθιάχνει κομβοσχοίνια, διδάσκει όσους ανθρώπους βρει και παντού εισαγάγει βυζαντινές εικόνες και φωνάζει να μη κόβουν τις ακολουθίες κ.τ.λ. Ο θεός να του δώση δύναμι και σας παρακαλώ να τον έχετε στην προσευχή σας διαρκώς, διότι πολλά θα εξαρτηθούν από τέτοια παιδιά. Προσεπάθησε να αρχίση ένα μοναστηράκι εδώ, αλλά η κεφαλή τον ημπόδισαν. Θέλουν δράσι (σημ. π. Γεωργίου Μεταλληνού: το δυτικό ευσεβιστικό πνεύμα!)…» (από το βιβλίο «… ο «προφήτης της Ρωμηοσύνης»», 2003, σ. 128-129). Φαίνεται πως ο «προφήτης» δεν έβλεπε τι γινόταν κάτω από τη μύτη του, εκτός κι αν έβλεπε και έκανε «τα στραβά μάτια», αφού ο Μητρόπουλος με τα κομποσκοίνια του και την ταλιμπανική γενειάδα του, εξέφραζε τη γνήσια Ορθοδοξία, η οποία αποκρούει κάθε εκδυτικισμό της «Ρωμηοσύνης».

Θα αρκούσε αυτό το αντιευαγγελικό κατασκεύασμα της «Ρωμηοσύνης Ρωμαιοσύνης κλπ» του Ρωμανίδη (σύμπτωση κι αυτή με το επώνυμο ή επιλέχτηκε από τον φέροντα;), και η εμμονή του για τη συνωμοσία της «κατάργησης της Ρωμανίας και της δυτικοποίησης της Ορθοδοξίας», για να τον έχει αποβάλει από τους κόλπους της κάθε χριστιανική Εκκλησία, πλην της κρατικής ελληνικής και για να ερμηνευτεί απόλυτα η συμμετοχή του στη φασίζουσα «Εθνική Παράταξη» του «Ελεύθερου Κόσμου» του Σάββα Κωνσταντόπουλου, ότι μπουρδολογίες κι αν μετέλθει ο κ.Γιώργος Μεταλληνός. Οι αυθαίρετες ανοησίες του Ρωμανίδη, που μόνο επιστημονικός ή θεολογικός λόγος δεν είναι, διαψεύδουν όποιον τολμήσει να τον πάρει στα σοβαρά : «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΩΜΑΝΙΑ ΡΟΥΜΕΛΗ… Η  ΡΩΜΑΙΟΣΥΝΗ ΩΣ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΗΓΕΣΙΑ..

Ο Ρωμηός έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμηοσύνη του… είναι από την Ρωμηοσύνη του αετός. Οι Ρωμηοί είναι μεταξύ τους αετοί και προς τους ξένους αετοί… Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηό τι λένε οι ξένοι γι’ αυτόν, γιατί τα κριτήρια του είναι ρωμαίϊκα… είναι σκληρός και ελεύθερος και ποτέ αφελής. Και όταν το σώμα του ή τα συμφέροντα του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται ανάλογα με τις περιστάσεις, για να παραμείνει με την ευφυία του όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερη η Ρωμηοσύνη του. Με περηφάνεια τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει. Ο Νεογραικισμός αρκετά ζημίωσε το Ρωμαίϊκο με τη λεγόμενη ξενομανία του, η οποία είναι στην πραγματικότητα δουλοπρέπεια στα αφεντικά του…. Όπως γίνεται σύμμαχος με όποιο συμφέρει εθνικά, κατά τον ίδιο τρόπο αποκτά όλα όσα χρειάζονται από τη σοφία των επιστημόνων του κόσμου, αλλά τα προσαρμόζει στον ρωμαίϊκο πολιτισμό του. Ποτέ δεν συγχέει τις θετικές επιστήμες με τον πολιτισμό, αφού γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος μπορεί να έχει ή να αποκτήσει και να προαγάγει τις θετικές επιστήμες, για να χρησιμοποιήσει αυτές στην υποδούλωση και καταστροφή των ανθρώπων. Γι’ αυτό ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικά ηγέτης και σε αυτούς που είναι ως τεχνοκράτες και ως οικονομική δύναμη, ηγέτες…. Ο Γραικύλος νομίζει ότι τέτοια ηγεσία είχαν μόνο οι αρχαίοι Έλληνες και φαντάζεται τον εαυτό του ως τον φύλακα των ερειπίων τους. Θεωρεί συνεχιστές και ηγέτες του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους Ευρωπαίους. Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι μόνο η Ρωμηοσύνη είναι συνεχιστής και ηγέτης του ελληνικού πολιτισμού… Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων…  Η Ρωμανία Νικά Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 14 Σεπτεμβρίου 1974».

Αυτή λοιπόν είναι η αυτάρεσκη, εγωκεντρική και αλαζονική ευνοούμενη του Κυρίου φαντασιακή Ρωμανία, που κολακεύει τους Ρωμιούς κουφιοκεφαλάκηδες, απαξιώνει τους Χριστιανούς της Δύσης, η κατέχουσα την μόνη ορθή πίστη, καταγωγή και γνώση, με πιστοποιητικά των Ρωμανίδη-Μητρόπουλου, για την οποία επιβεβαιώνει ο κ.Μεταλληνός, επικαλούμενος τις ιερές μούμιες της ανατολικής καλογερικής αγυρτίας, που η προοδευμένη Δύση, ντρέπεται πλέον να τις παράγει όπως παράγει η φύση τα άφθαρτα  μαμούθ των παγωμένων κλιμάτων ή όπως κατασκεύαζε μούμιες το ιερατείο του Όσιρι: «Η Ευρώπη μετά το σχίσμα είχε μεν πρόοδο στα γράμματα και τις επιστήμες, ‘πνευματικά’ όμως (στη γνώση του Ακτίστου) είχε παρακμή και πτώση». Ο κ.Μεταλληνός επικαλείται και τον Ευγένιο Βούλγαρη που επισημαίνει πως «η Ευρώπη δεν αναδεικνύει Άγιους, με άφθαρτα λείψανα μετά το σχίσμα» («Τουρκοκρατία…»-Ακρίτας, 1993). Τα λείψανα, τα μακριά γένια, τα κομπολόγια, τα ράσα, οι βυζαντινές εικόνες, αναδεικνύονται σε μέτρο της χριστιανικής αρετής, ενώ η «δράσι», δηλαδή οι καλές και δύσκολες πράξεις αλληλεγγύης, απαξιώνονται ως δυτικός ευσεβισμός!

Πέρα όμως από τις επηρμένες φανφάρες ενός αντιευαγγελικού φυλετικού και θρησκευτικού εθνικισμού, υπάρχει για το Ρωμανίδη και η καραμανλίδικη καταγωγή της μητέρας του. Οι Καραμανλήδες, κατά τον Ραφαηλίδη και κατά πολλούς με σοβαρά επιχειρήματα, ήταν Τούρκοι και όχι απλά «τουρκόφωνοι» Ορθόδοξοι (σήμερα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι Ορθόδοξοι στην Γαγκαουζία),  απόγονοι των βυζαντινών «Τουρκόπουλων», που κατά το Νικηφόρο Γρηγορά. «τώ χριστιανικώ αναγεννηθέντες βαπτίσματι» «και την των Ρωμαίων ασπασάμενοι συνδιαίτησιν» μετείχαν στην «Ρωμαίων στρατιάν». Αυτά βέβαια δεν αφορούν τις δικές μας αξίες, που δεν χωρίζουν τους ανθρώπους κατά τη φυλή ή τη θρησκεία αλλά κατά τα έργα τους, όμως για τους Ορθόδοξους της κρατικής Εκκλησίας αυτές οι σκέψεις καταγωγής αποτελούν casus belli . Προσωπικώς βέβαια, πιστεύω, πως τα εκ των φωτογραφιών προκύπτοντα φυλετικά χαρακτηριστικά του πατρός Ρωμανίδου, είναι αμιγώς αρχαιοελληνικά, πιο πολύ και από αυτά του μελαμψού φύρερ Μιχαλολιάκου, που η κοψιά του αποδεικνύει το γονιμοποιό πέρασμα των στρατευμάτων του Ιμπραήμ από το Μωριά.

Δεν με ενδιαφέρει να μειώσω κανέναν, άλλωστε οι ιδέες μπορεί να υπάρχουν πέρα από τις όποιες ατυχίες των εμπνευστών τους, όμως τα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους, τα γεγονότα να ερμηνεύονται και η πραγματικότητα να μην κρύβεται. Η πολλαπλά προκλητική και αθέμιτη παρουσία ενός κληρικού που εκπροσωπεί ένα ηγεμονικό, όσο και απροκάλυπτα ρατσιστικό, διχαστικό, αντιευαγγελικό, μεγαλοϊδεατικό και γελοίο, ιδεολογικό ρεύμα στην Εκκλησία, στο ψηφοδέλτιο μιας φασίζουσας παράταξης, κι ας ήταν νωπή η ανεξίτηλη ντροπή της χουντικής Εκκλησίας της 7ετίας, χωρίς να τον αποδοκιμάζει η Εκκλησία, πρέπει να καταγραφεί και στο διαδίκτυο, μαζί με την καταγγελία μιας ανόητης προσπάθειας ενός «συναδέλφου» του (για να χρησιμοποίησω το λεκτικό του κ.Μεταλληνού), να θολωθεί η ατμόσφαιρα αυτού του ανοσιουργήματος.

Φαίνεται πως ο κ.Μεταλληνός ειδικεύεται σε παραμορφωτικές σκοπιμοθηρικές παρουσιάσεις πεθαμένων. Μετά τον γρήγορο και αιφνίδιο θάνατο του καλοπροαίρετου τηλεοπτικού του συνομιλητή-αντιπάλου Βασίλη Ραφαηλίδη, που δεν πρόλαβε να γίνει Σκαρίμπας (έτρεψε σε φυγή τον επίδοξο επιθανάτιο εξομολόγο του), μετά την αυθαίρετη θρησκευτική του κηδεία από αμελείς συγγενείς και μετά την αυτόκλητη επικήδεια ομιλία του ίδιου, δεν δίστασε να πει πράγματα που δεν θα τολμούσε να πει αν ο μακαρίτης ζούσε, γιατί θα τον διέψευδε. Ο κ.Μεταλληνός στάθηκε πιστός στην καταγραμμένη μεθόδευση του κλήρου να οικειοποιείται φιλοσόφους-διανοούμενους και να σφετερίζεται το κύρος τους, μέσω της επώδυνης επιθανάτιας δοκιμασίας τους, από τον Μοντεσκιέ, το Βολταίρο και το Ντιντερό μέχρι τον Κίρκεγκορ, με ζήλο που εμπίπτει στην ιστορική ανεκδοτολογία.

Ο κ. Μεταλληνός δεν θα έτυχε να μάθει τη γνώμη του μακαρίτη Ραφαηλίδη: «Πάντα είχα την έμμονη ιδέα πως αυτοί που εκφωνούν επικήδειους είναι λίγο ως πολύ απατεώνες» («Διαβάζω», αριθ. 66-6.4.’83). Ο πρωτοπρεσβύτερος άφησε να εννοηθεί πως ο νεκρός είχε ζητήσει να κηδευθεί θρησκευτικά, σαν άλλος Γλέζος που θέλει τον αρχιεπίσκοπο Λαυρεντιαδοκυριακίδη να τον ψάλλει, αλλά τα αδέλφια του νεκρού τον διέψευσαν αποδίδοντας τον ισχυρισμό αυτό σε παρεξήγηση («Ελευθεροτυπία», 23-9-2000). Το τι αξία έχουν λοιπόν οι ισχυρισμοί Μεταλληνού, μπορεί να το κρίνει ο αναγνώστης από την ευκολία με την οποία ο αρθογράφος των «Ν.Α.» του Μιχαλόπουλου, λέει ύποπτες και παραμορφωτικές ανακρίβειες. Ο Ραφαηλίδης δεν ήταν Γλέζος (ήταν ακριβώς το αντίθετό του) για να θέλει θρησκευτική κηδεία, ο Ρωμανίδης δεν ήταν δημοκράτης, ήταν ακροδεξιός, ο Ρωμανίδης δεν πολιτεύτηκε το 1974 με το στανιό αλλά το 1977, συνειδητά, η απόδοση δικαιοσύνης μετά τη μεταπολίτευση στους πρωταίτιους της Χούντας, δεν ήταν «αντίποινα», ο διαβόητος για τα ομοφυλοφιλικά του όργια με νεαρούς μοναχούς του όσιος Παντελεήμων Μητρόπουλος, δεν ήταν ένα ενάρετο πρότυπο κληρικού, ο πορνοφασίστας μητροπολίτης Κορνάρος ήταν βασανιστής και όχι αριστερός εξόριστος της Μακρονήσου, όπως σιωπηλά συγκατένευσε ο κ.Μεταλληνός σε λάθος του Ραφαηλίδη, η Ιεραρχία συνεργάστηκε σύσσωμη με τη Δικτατορία χωρίς ούτε μία (1) εξαίρεση, η δήλωση Κίσινγκερ, που διακινεί η ακροδεξιά συκοφαντική μηχανή, δεν έγινε ποτέ και δεν μπορούσε ο κ.Μεταλληνός να την έχει ακούσει ο ίδιος με τα αυτιά του (βλ Ν.Σαραντάκου: «Η περιβόητη δήλωση Κίσινγκερ για τον ελληνικό λαό και ο Λάκης Λαζόπουλος»–22 Απρ 2008: «…ο π. Μεταλληνός, προσκαλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή το 2003, δήλωσε ότι όχι μόνο υπάρχει η δήλωση Κίσινγκερ, αλλά και την άκουσε ο ίδιος με τ’ αυτιά του…»).

Χείλη ιερέως ου ψεύδονται; Έχω την υποψία πως ψεύδονται και παραψεύδονται (για ‘ιερό’ σκοπό, που αγιάζει τα μέσα).